Rozdział 17

ROZDZIAŁ 17
Zwierząt ciąg dalszy


   Podróżując bez dosiadania Pegaza, do następnej polis dotarli dopiero późnym popołudniem, dwa dni po wyruszeniu z Sapun Gard. To miejsce nazywało się Heyvanlar Gard.
   - Co kraj, to obyczaj - mruknął filozoficznie Andrzej, gdy zobaczył mieszkańców.
   Wszyscy ludzie, czy to dzieci, mężczyźni, kobiety byli ubrani w jedną, dwie lub trzy spódnice. Jedną założoną normalnie, drugą, jak bluzkę a trzecią na ramionach, jak pelerynę.
   W dodatku wszędzie panoszyły się zwierzęta. I to nie zwykłe psy, kozy, czy kury, choć i te się zdarzały. Przy jednej chatynce stał sobie słoń, a tuż obok wylegiwał się tygrys. W czyimś ogródku obok siebie na drzewie wisiał leniwiec i koala.
   W tym dziwnym miejscu musieli znaleźć kogoś imieniem Ramu Malwa.
   Nie wiedząc od czego zacząć, podeszli do mężczyzny. Stał w najbliższym ogródku przy sadzawce, a towarzyszyła mu antylopa.
   - Przepraszam - powiedziała Weronika, wchodząc na teren posesji. - Możemy zająć ci chwilkę?
   - Oczywiście - odpowiedział nagabnięty. On też mówił z rosyjskim akcentem, najwyraźniej naturalnym w tym rejonie.
   - Co robisz...? - Emilia zawiesiła głos.
   - Eltur - przedstawił się szybko. - Eltur Maligatora, a karmię mojego aligatora.
   Dopiero teraz zauważyli gada w sadzawce. Weronika cofnęła się kilka kroków.
   Eltur zauważył jej zachowanie.
   - Widzę, że jesteście przyjezdni. Postaram się wam wytłumaczyć... Każde dziecko w wieku trzech lat wybiera sobie towarzysza i obrońcę. Ja wybrałem aligatora, dlatego nazywam się Maligatora, ci co wybrali antylopę, jak moja żona nazywają się Mantilopę. A imię stanowi połączenie pierwszych liter kompanów rodziców. W moim przypadku to byli słoń i żółw*.
   Skądś przybiegło dwoje dzieci. Chłopiec i dziewczynka, bardzo do siebie podobni. Pewnie mieli około siedmiu lat.
   Ciemnowłose rodzeństwo zbliżyło się do nich. Dziewczynka trzymała w objęciach rudego kota, a chłopcu towarzyszyło kociołbe, gepardopodobne stwożenie.
   Dziewczynka, nie wiadomo czemu, z miejsca przylgnęła do Juwenalis.
   - Jak sie nasyfas - zapytała. Nie miała kilku zębów.
   - Juwenalis, a ty?
   - Ala Makota - powiedziała i pokazała swojego kociaka.
   Nagle Andrzej, Wiktor, Weronika i Emilia, z niewiadomych przyczyn, dostali ataku kaszlu, chrząkania, parskania i kichania. Robili wszystko, żeby zamaskować swój śmiech, wywołany, nie tyle samym imieniem, co tonem jakim zostało wypowiedziane.
   Emilia odkaszlnęła ostatni raz i spytała brata Ali o imię, bo była strasznie ciekawa co to za zwierzę mu towarzyszy.
     - Alan Maservala.
     A więc serwal - pomyślała.
   - Szukamy Ramu Malwa - powiedział Wiktor, niepewny, czy nie powinien odmienić nazwiska. - Nie wiecie, gdzie można go znaleźć?
    - Powinien być teraz u siebie - odparł Eltur. - Alan was zaprowadzi.
   Alan z chęcią wykonał polecenie ojca. Gadał przy tym przez całą drogę z nimi i petrippusami.
  Poczuli wielką ulgę, kiedy doprowadził ich na miejsce. Tak dużo na raz przez pięć minut nie usłyszało jeszcze nigdy żadne z nich. Jedną korzyść z tego odnieśli, mianowicie dowiedzieli się, że jest tu znakomity weterynarz. Dwie ofiary poszły za Alanem razem ze wszystkimi wierzchowcami, a reszta spotkała się z Ramu.
   Ramu okazał się być miły i zaofiarował, że w drodze do pałacu zabierze ze sobą następne trzy osoby.
   Postawił tylko jeden warunek, musieli znaleźć kogoś, kto zaopiekowałby się jego lwem, albo sami zostać, a przynajmniej jedna osoba z ich grupy.
   Chwilę później wrócili Juwenalis i Radzim. Zostali natychmiast powiadomieni o dodatkowym utrudnieniu i ułatwieniu.
   - Ja zostanę - powiedział Radzim. - Pegaz musi odbyć kurację, a pozostałe petrippusy i tak się nie nadają na pustynię. Ja też nie, więc prosta sprawa.
   - Jak sobie chcesz. - Emilia wzruszyła ramionami.
   Ramu zaprowadził ich do miejsca, w którym mogli kupić bądź wypożyczyć wielbłądy.
  Zrobili tylko jeden, wielki błąd. Pojechali tam petrippusami. Co się tam działo, ludzkie słowo nie opisze. Petrippusy wpadły w panikę na widok wielbłądów. Kto widział spłoszonego konia, ten ma jasny obraz tej sytuacji.
   W końcu udało się opanować to piekło, ofiar żadnych nie było i transakcja doszła do skutku.
   Zapadła już ciemność, kiedy umęczeni posłańcy poszli spać.
   Tuż przed samym snem Andrzej wysilił się na żart.
   - Spotkaliśmy Alę Makotę, została nam jeszcze tylko sierotka Marysia.
   Zasnęli z uśmiechami na ustach.
__________________________________________
* W imasekaiskim słoń to elefant, a żółw turtur

--------------------------------------------------------

Szczęśliwego Nowego Roku!!!!!!!!!!!!!!!!

Moje życzenia noworoczne (mam dwie opcje) są takie:

1. opcja - dodajcie do siebie te wszystkie świąteczne, urodzinowe, imieninowe itd. życzenia i jeszcze co tam sami chcecie... I tego wszystkiego Wam życzę ;)

2. opcja - najpierw Wy coś tam pożyczcie mi. Ok, już? No to, NA-WZA-JEM!!!

10... 9... 8... 7... 6... 5... 4... 3... 2... 1...

<kielichy w górę> Happy New York (czy jakoś tak :P)

A teraz lecę, bo trzeba to jeszcze uczcić z ludźmi, którzy z jakichś powodów tu są ;)

Rozdział 16

ROZDZIAŁ 16
Mydlany dzień


   Poczuli ogromną ulgę na myśl, że udało im się ujść z życiem.
  W niewielkiej odległości leżało truchło gryfa. Lederg i Radzim stali nad nim, a Juwenalis klęczała przy Pegazie i z nim rozmawiała.
   - Zaraz. Czy mi się wydaje, czy Pegaz mówi? - zapytał Andrzej.
   - Nie wydaje ci się - odpowiedziała Emilia.
   - Co? Nie wiedzieliście, że petrippusy mówią? - zdziwił się Radzim.
   - Nie. Myślałem, że na niezwykłej inteligencji poprzestają - powiedział Wiktor.
   - Dlaczego cały czas milczały? - spytała Weronika. - I milczą.
   - Bo mówią, kiedy naprawdę jest to potrzebne - wyjaśniła Gaudencja.
   - Pegaz ma zwichnięte skrzydło i dużo wyrwanych, a raczej wygryzionych, piór - oznajmiła Juwenalis. - Reszta cała. To niebywałe szczęście.
   - Zostaniemy tu do jutra, pojutrza maks - ogłosił Lederg.
   Po pewnym czasie przyleciały papugi, które się ulotniły, gdy tylko wyczuły niebezpieczeństwo.
   Nastał wieczór. I to chłodny wieczór. Przyszykowali wszystko na ognisko, ale nie mieli jak rozpalić ognia.
   - Ja nie umiem pocierać patyczkiem o patyczek - zastrzegł Ledreg. - Ja krzemieniami się posługuję.
   - To niedobrze - powiedziała Juwenalis. - Nikt z nas nie ma krzesiwa i nikt nie umie rozpalić ognia inaczej.
   - Jesteście pewni, że on nie żyje? - zapytał Wiktor. - Wolałbym nie zostać zjedzony przez wściekłego gryfa.
   - Zwierzęta są spokojne, ty też byś mógł - Weronika zgromiła brata spojrzeniem.
   - Mamy górę mięcha - ucieszył się Radzim. - Zbuduję ruszt, a wy go wypatroszcie.
   - Tak - zgodziła się jadowicie Gaudencja. - Pominąłeś tylko jeden, drobny szczegół. Nie mamy ognia.
   - Jest pora sucha - Radzim wzruszy ramionami. - Zaraz coś się samo zapali.
   - A ty będziesz czekał i, jak tylko to się stanie, polecisz przytykać gałązkę? - zapytała ironicznie Emilia.
   Weronika pacnęła się w czoło.
   - Słuchaj - powiedziała do Andrzeja. - Zabrałam z domu kilka rzeczy dosyć przydatnych, w tym zapałki.
   - To na co czekasz? Odpalamy.
   - A oni? Myślisz, że na Imasekai mają zapałki?
   - Gdzieś na pewno, a oni nie wiedzą, skąd jesteśmy.
  - Dobra - zwróciła się do pozostałych, wyciągając z plecaka pudełeczko. - Mamy rozwiązanie tego problemu.
   W ciągu minuty ognisko zapłonęło.
   - Przeklęte komary - powiedziała Gaudencja. - Wszędzie mam bąble.
   - Mnie też swędzi całe ciało - odezwała się Emilia. - Łącznie z głową.
   - To z brudu - wyjaśniła Weronika. - Musimy znaleźć jakąś wodę.
   - Tak tylko najpierw trzeba upewnić się, czy nie ma tam żadnego wodnika - roześmiała się Juwenalis.
   - Jak wam chłopaki idzie? - zawołała Weronika.
   - Całkiem nieźle - odparł Radzim.
   Chłopaki właśnie skórowali zdobycz. Okazało się, że na Imasekai dzieci w szkole uczą się takich rzeczy jak polowanie, patroszenie, skórowanie czy przetrwanie, zamiast całek i potęg. Wiktor i Andrzej również zaczęli się tego uczyć.
   W końcu wszyscy usiedli przy ognisku. Czas mijał im na pogawędkach. Wreszcie mięso gryfa było gotowe do spożycia.
   - Strasznie mdłe - stwierdziła Emilia po pierwszym kęsie.
   - Bez smaku - dodała Weronika.
   - Cóż - powiedział Lederg. - Nie ma ziół, nie ma smaku. Ale mięso to zawsze mięso.
   - Jaka filozofia - prychnęła pod nosem Weronika.
  Po spożytym posiłku poszli spać, ale jakoś nikt nie mógł zasnąć. Wiercili się za to i drapali. W pewnym momencie Gaudencja stojąca na warcie powiedziała, dodając kilka słów nieprzystających damie:
   - Przeklęte, zawszone ptaki!
   - O co ci chodzi? - zainteresował się jej brat.
   - O to co powiedziałam. - wywarczała przez zaciśnięte zęby.
   - O papugi? - zdziwił się Andrzej. - Co one ci zrobiły?
   - Podzieliły się ze mną i wami wszami.
   - Ach te rymy - ziewnęła Emilia, która po przebudzeniu zawsze źle funkcjonowała. - Zaraz, co?!
   - No przecież mówię. Zawszone papugi równa się zawszone człowieki.
   - Fuuuuuuuuuu!!! - krzyknęła Weronika.
   - Tym bardziej trzeba będzie się umyć - zauważyła Juwenalis.
   - I je też - dodał Ledreg.
   - Na razie to możemy się tylko iskać - rzekł Wiktor.
   - Pocieszyciel - mruknęła Emilia.
   - Ale my bystrzy jesteśmy - powiedziała z goryczą Gaudencja. - Po kilku dniach się zorientowaliśmy, żeśmy zarobaczeni.
   - To przez te cholerne moskity - orzekł Andrzej. - I mrówy. I inne ohydy.
   - Eeeeee, Weronika, przestań się bić po głowie - powiedział niepewnie Wiktor.
   - Zabiję to - wysyczała szatynka.
   - Nie dasz rady - zwrócił jej uwagę Lederg.
   - Z góry widziałem rzekę - odezwał się Radzim. - Zdaje się, że to ta od wodospadu, ale pewności nie mam.
   - Walić to! - Weronika przestała wreszcie zabijać wszy. - Grunt, że jest.
   Następnego dnia podzielili się na grupki i polecieli nad wodę.
   Na pierwszą grupę składały się Weronika, Gaudencja, Juwenalis i Emilia.
   Ta ostatnia się rozmarzyła.
   - Tak umyć włosy szamponem i ogolić sobie chociaż pachy - powiedziała do Weroniki.
   - No to spełniamy dziś marzenia. Ja się spakowałam, jak na zwykły wyjazd. Wiesz, szczoteczki, pasta, szampon, te sprawy.
   - Ja cię kiedyś uduszę. Teraz sobie o tym przypomniałaś?
   - W sumie to wczoraj.
   - Awgrrrrr! Dobra. Nie ma tego dobrego, co by na złe nie wyszło i na odwrót. Dawaj te przybory toaletowe.
   - Proszę.
   Po dokładnym sprawdzeniu czy w rzece nie ma krokodyli i dużej ilości pijawek, dziewczyny weszły do wody.
   - Ach, jaka ulga - westchnęła Weronika. - Jakie to przyjemne. Ja stąd nie wychodzę.
   - Ty lepiej uważaj na te milimetrowe rybki, co wpływają do ciała - poradziła jej przyjaciółka, a Weronika natychmiast wyskoczyła z wody.
   - Skąd macie płynne mydło? - zaciekawiła się Gaudencja.
   - Z domu - odpowiedziała z brzegu właścicielka płynnego mydła.
   - Wygodne, co nie? - powiedziała Emilia, podając jej szampon.
   - Bardzo - zgodziła się ruda.
   - Dobra ludzie, wychodzimy, bo chłopaki muszą jeszcze papugi utopić. No i się umyć - oznajmiła Juwenalis.

   - Siostra daj no szampon - zaczął nadawać Wiktor, gdy tylko wylądowały. Bóg raczy wiedzieć, jak on się o nim dowiedział.
   - Spadaj. Cały wypsikasz.
   - Obiecuję, że nie.
   - Jak nie ty, to ktoś inny.
   - Oj, no weź.
   Długo toczyli by tę bezsensowną dyskusję, gdyby nie wtrąciła się Emilia.
   - Weronika, błagam, zlituj się i daj mu ten szampon. Uszy puchną i głowa boli od tego jęczenia.
   - Dobra, trzymaj - żachnęła się Weronika. - Ale masz przynieść z powrotem...
   - Ta jasne! - przerwał jej brat. - Jesteś moją ulubioną siostrą. Pa.
   - Ja bym te ciuchy spaliła - zasugerowała Weronika, kiedy już przebolała stratę płynu.
   - Nie przesadzaj - powiedziała Juwenalis. - Są wyprane, starczy im.
   - Czekamy na nich czy już idziemy? - zapytała Emilia.
   - Już chodźmy - zdecydowała Gaudencja. - Wypatrzą nas z góry.
   - Ok - zgodziły się pozostałe.
   - To w którą stronę? - spytała Weronika.
   - Eeeee - rzekła Gaudencja.
  - Czekajcie, polecę do góry i sprawdzę - postanowiła Juwenalis. - Tędy. - Pokazała kierunek po lądowaniu. - Tam są jakieś budynki.

   - Jak to jest możliwe, że jest tak gorąco? To wbrew naturze - wysapała Gaudencja koło południa. - Biedne zwierzęta, muszą nas nieść w tym upale, skwarze i duchocie.
   - Milcz kobieto, bo ci coś zrobię - zagroził jej brat.
   Była teraz jego kolej na samodzielne przemieszczanie się. Z dość oczywistych względów na Pegazie nikt nie jechał, więc ustalili, że będą się zmieniać co pół godziny.
   Lederg na chwilę wzbił się w powietrze.
   - Na moje oko za jakieś trzy godziny i będziemy.
   Pomylił się. Do cywilizacji dotarli po czterech godzinach i trzech kwadransach.
   - Padam z nóg - powiedział Wiktor i, na potwierdzenie tych słów, przysiadł u kopyt Pegaza. Reszta zsiadła z koni.
   - Wiecie gdzie jesteśmy? - W Gaudencje wstąpiła nowa energia. - W Sapun Gard. Największym na świecie producencie mydła.
   - Fajnie. Będziesz mógł mi dokupić zawartość do pustej butelki - wysyczała niczym żmija Weronika.
   Wiktor bąknął coś niezrozumiałego.
   - Róbcie co chcecie, ja muszę się choć raz wyspać - oznajmiła Emilia. - I nie na twardej ziemi, tylko na czymś w stylu łóżka i nie pokrywającym się rosą o świcie.
   Pozostali poparli ten projekt.
   - To trzeba poszukać jakiegoś lokum - stwierdził Radzim.
   - Ciekawe, jak się robi takie mydło - zastanawiał się na głos Andrzej.
  - Nie ma czasu na zwiedzanie - przerwała mu rozmyślania Emilia. - Jak wrócimy do domu, to spytasz internet.
   - A kto to ten Internet? - wciął im się Ledreg.
   - Bardzo fajny gość - odpowiedział Wiktor, zanim ktoś zdołał go powstrzymać. - Zna wujka Google`a i ciocię Wikipedię. Aua, za co? - dodał na zakończenie, bo Weronika wzięła sprawy we własne łokcie.
   - Idioto! - wyszeptała mu wściekle do ucha. - Nie ma takich imion. Nie mieszaj dwóch światów, bo wtajemniczasz niewtajemniczonych i wprowadzasz zamęt.
   Przechodzili właśnie między rzędami drewnianych baraków, a w około nie było widać żywego ducha.
   - Dlaczego tu nikogo nie ma? - zdziwiła się Emilia.
   - Pewnie wszyscy są nad rzeką - stwierdziła Gaudencja. - Zapada wieczór, więc pracują.
   - Aaa, rozumiem. Jesteśmy nie w tej dzielnicy - powiedział Wiktor i znowu dostał w żebra. - Kiedyś ci oddam - obiecał siostrze.
   - Tak, jak ja będę głupio gadać, to tak.
   - A co niby miałem powiedzieć? - rozzłościł się. - W innej części miasta?
   - Tak - powiedział w tym samym czasie Lederg. - To - zawahał się - dzielnica robotników.
   - I właśnie z niej wychodzimy - dodała Gaudencja.
   - Daleko mają do tej rzeki - stwierdził Radzim.
   - Tylko w porze suchej - zauważyła Juwenalis.
   Doszli do mieszkalnej części miasta.
  O ile robotnicy mieszkali w drewnianych barakach, to reszta obywateli żyła w kamiennych, z braku lepszego określenia, domach. Bardziej trafnym nazewnictwem byłoby pudełko albo blok.
   Drzwi to to nie miało wcale. W wejściach wisiały kolorowe szmaty albo paciorki. Wszędzie bawiły się dzieci, a pomiędzy nimi były rożne zwierzęta. Panował ogólny hałas.
   Wzbudzili spore zainteresowanie, ale wędrowcy byli zbyt zmęczeni, żeby silić się na jakieś towarzyskie kontakty.
   W milczeniu dotarli pod drzwi jakiejś karczmy. Była trochę większa od pozostałych budowli, ale również kamienna i pozbawiona drzwi. Nie było nawet szmaty.
   - W czym mogę służyć - zapytał facet stojący za kontuarem. Mówił z rosyjskim akcentem i Wiktor od razu zaczął się śmiać. Na szczęście pod nosem.
   - Idę o zakład, że nazywa się Borys - szepnął do Andrzeja i obaj zachichotali.
   Weronika z westchnieniem odciągnęła ich na stronę.
   - Po pierwsze zachowujcie się przyzwoicie, to jest nie śmiejcie się jawnie z ludzi. Po drugie Borys, to bułgarskie imię, a po trzecie tu wszyscy tak mówią.
   - Skąd wiesz?
   - Bo słyszałam.
   - Nie to. Skąd wiesz, że Borys to bułgarskie?
   - Nie mam pojęcia, ale sądzę, że miał z tym coś wspólnego internet.
   - Oj, chodźcie już - poprosiła Emilia.
   Po dwunastu godzinach twardego snu na, wcale niewygodnym, ale lepszym od ziemi posłaniu, wędrowcy wstali rześcy, wypoczęci i połamani, i natychmiast udali się na zwiedzanie miasta.
    Zwiedzanie miasta polegało na przejście przez główną ulicę w poszukiwaniu targu. Po drodze przyplątała się do nich chyba cała dziatwa tego miejsca i mieli teraz niezłą obstawę. Na szczęście, kiedy mijali równie ściśle otoczonego mężczyznę, który mówił "...a pioruny waliły raz za razem, chociaż nie spadła ani jedna kropla deszczu...", część z nich się odłączyła, żeby go posłuchać.
   Znaleźli wreszcie targ i wymienili skórę gryfa na broń, wodę, suchy prowiant, dużo wody, pieniądze, więcej wody i jeszcze kilka przydatnych przedmiotów.
    Tak zaopatrzeni udali się w dalszą drogę.
______________________________________________________

Wesołego Mikołaja! Tu macie prezent ode mnie. Jeszcze raz wesołych mikołajek!

Rozdział 15

ROZDZIAŁ 15
Atak


    - Nareszcie możemy odejść z tej robaczywej dżungli - odetchnął z ulgą Wiktor.
    Przedzierali się właśnie przez robaczywą dżunglę w poszukiwaniu miejsca, w którym mogliby się wzbić w powietrze.
    Zarośnięty miłośnik ptaków wyświadczył im uprzejmość i okazał się być tym kogo szukali. Ponadto był tak miły, że "wyjaśnił" im kilka rzeczy.
    Pierwszą z nich była ich podróż. Aulus nie powiedział im czemu musieli w nią wyruszyć. Teraz dowiedzieli się, że szukają konstruktorów wehikułu czasu. Aulus nie był jedynym, który wpadł na pomysł podróży w czasie. Kilkanaście innych osób też chciało tego spróbować. Zanim trafił na Imasekai odwiedził różne planety w różnych okresach rozwoju. Z każdą taką wizytą udoskonalano teleport. W końcu udało im się stworzyć coś bliskiego ideałowi, ale zrobiło się tego tyle, że nie dało się wszystkiego spamiętać. Podzielili się wiedzą i teraz musieli się spotkać ponownie, by wybudować nowy wehikuł.
    Oczywiście nie powiedział tego wszystkiego wprost, z uwagi na trzech postronnych. Zostało to ubrane w historyjkę o transporcie owoców, ale było całkowicie zrozumiałe dla wtajemniczonych.
    Po drugie przyznał się, że on nie umie kłamać i wycofuje się z zeznań.
    Po trzecie dowiedzieli się, że prawdziwych przyczyn nie może zdradzić, więc nigdy nie poznają prawdy.
    Za trzecim sprostowaniem pierwszej historii zostali poinformowani, iż wyżej wymieniona była prawdziwa, co nie przeszkadza, że to nie powód, dla którego się zbierają.
   Po dokładnym namieszaniu wszystkim w głowach "syn lasu" pozwolił im się umyć w swojej nadrzewnej łaźni. Dostali również poradę pod tytułem jak się pozbyć wodnika.
    Na pożegnanie, zanim rozeszli się w dwie przeciwne strony, Weronika, która przywiązała się do swojej ary, zapytała czy może ją zabrać.
    - Jeśli ona będzie chciała, to czemu nie - odparł mężczyzna, wzruszając ramionami. - Ja ich na siłę nie trzymam. Tylko ostrzegam cię, to są zwierzęta stadne.
    Weronika wyglądała jakby ziściły się wszystkie jej marzenia.
    - Ej, chwila! - zawołał Wiktor. - Ja też chcę papugę.
    Stanęło na tym, że cała ósemka odeszła z nowymi przyjaciółmi.
    - Dobra! Startujemy! - powiedział teraz Andrzej.
    Lecieli już dobrą godzinę, a pod nimi wciąż, jak okiem sięgnąć, rozciągała się puszcza. Nagle Emilia się roześmiała.
    - Z czego się śmiejesz? - spytał Wiktor.
   - Właśnie wyobraziłam sobie reakcję rodziców, kiedy, po dość długiej nieobecności, przychodzę do domu z gadającą papugą na ramieniu.
    Czwórka przyjaciół zaśmiewała się przez dobry kwadrans. Za każdym razem, gdy udawało im się opanować, wyobraźnia podsuwała im widok min rodziców.
    - Nie rozumiem - oznajmiła Gaudencja. - Z podróży przecież przywozi się różne pamiątki. Czy to maskę, czy to męża, niewielka różnica.
    Tym razem to miejscowi się roześmiali, a Ziemianie nie wiedzieli o co chodzi.
    Czas upływał im na opowiadaniu sobie zabawnych historyjek.
    - Nie uważacie, że ten las się jakby przerzedził? - zapytał pod wieczór Radzim.
   - Nie, las jak stał, tak stoi - odpowiedział rozczarowany Wiktor, który już miał nadzieję, że upiorna puszcza została za nimi.
    - Nie mówię, że go nie ma, tylko że jest go mniej.
    - Rzeczywiście - powiedziała Gaudencja. - I drzewa są jakieś niższe.
    W dżungli spędzili jeszcze dwa dni zanim wylecieli na obszar, który można było nazwać mocno zadrzewioną sawanną.
    - Matko! Jak to wolno idzie - jęknęła Weronika. - Tak ze dwa tygodnie jeszcze nam zejdzie zanim znajdziemy następnego.
    - Jak nie więcej - dodał Andrzej.
    - Możemy rzadziej robić przerwy - powiedział Lederg.
    Weronice nie spodobał się ten pomysł. Od jazdy konnej była cała połamana, a sen na twardej ziemi czy na skale wcale nie pomagał. Pozostała trójka czuła się tak samo. Ustawa jednak w życie weszła.
    Trzy dni później po dżungli nie było już śladu. Kępki drzew rosły gdzieniegdzie, oddzielone od siebie wysoką trawą.
    Szli właśnie przez nieocieniony fragment sawanny, kiedy Radzim wydał z siebie straszny jęk.
    - Jak tu gorąco! Mam już dość! Lecąc, będziemy szybciej!
   - Jest jeden duży plus - powiedziała z satysfakcją Emilia już w powietrzu. - Wodnik wrescie się od nas odczepił.
    - Dziwisz mu się? - zapytał Wiktor. - Jest taki skwar, że...
    Nie dane mu było dokończyć. Azkar nagle zaczął wić się w powietrzu i mało brakowało, by Wiktor z niego nie zleciał. Pozostałe petrippusy zachowały się podobnie.
    Próbowali skierować je na ziemię, ale całkowicie stracili nad nimi panowanie. Pozostało im tylko trzymać się mocno.
   Wkrótce wyjaśniło się dziwne zachowanie zwierząt. Dokładnie naprzeciw nim leciał olbrzymi, piękny i groźny gryf.
    Na szczęście petrippusy same zdecydowały się na powrót w dół. Zmieniły kierunek lotu i skierowały się ku ziemi.
    Odległość od gruntu była wciąż duża, a gryf zbliżał się nieubłaganie. Był już tylko o jedno machnięcie skrzydeł.
    Przez następne chwile wszystko działo się tak szybko, że w pamięci wszystkich uczestników zachowały się tylko strzępy wydarzeń.
    Gryf zaatakował Pegaza i Juwenalis.
   Wiktor patrzył na to w osłupieniu, dopóki nie dotarło do niego, że Lederg każe mu się przesiąść do Weroniki. Nie rozumiejąc o co chodzi, posłuchał się go i, siedem metrów nad ziemią, przeniósł się z jednego końskiego grzbietu na drugi. Kątem oka zauważył, że Emilia i Gaudencja również siedzą razem.
    Kiedy Azkar poczuł, że nie ma na sobie jeźdźca, podleciał razem z Yster do gryfa.
    Drapieżnik został potężnie kopnięty w łeb i zleciał ogłuszony w dół.
   Lederg złapał Juwenalis, która w pewnym momencie spadła z Pegaza, którego zaś na ziemie holowały dwa petrippusy.
    Wylądowali.

Rozdział 14

ROZDZIAŁ 14

Dżungla

    - Powinien być gdzieś tutaj - powiedział Wiktor, rozglądając się po zatłoczonym pomieszczeniu.

    - Byłoby łatwiej gdybyśmy mieli jego podobiznę - stwierdziła Emilia.

    - O, jest! - zawołała Gaudencja.

    - Rozmawia z Rozamundą - dodała Juwenalis.

    - E, kim? - zapytała Weronika.

    - Co ty? - zdziwił się Lederg. - Nie znasz Rozamundy?

    - Nie jestem stąd - zwróciła mu uwagę dziewczyna.

    - To dowiedz się, że Rozamunda, która pochodzi z Perde Gard, jest jedyną osobą na świecie, z jedynym udomowionym stadem jednorożców.

    - Jedynie tej wiadomości do szczęścia mi brakowało - oznajmiła złośliwie szatynka.

    - Nie stójcie jak słupy - zawołał ich Andrzej. - Chodźcie.

    Weronika i Lederg dołączyli do grupy.

    - ... i mamy dać ci list - zakończyła Juwenalis w momencie ich przybycia. - Weronika?

    - Co? Aaa, już, moment - powiedziała grzebiąc w papierach. - Proszę, oto list.

    - Kto dał ci ten plecak z ważnymi dokumentami?- zapytał ze zgrozą Wiktor, gdy wychodzili na słoneczną ulicę.

    - Emilia.

    - Czyś ty oszalała?! Jej się nie daje ważnych rzeczy. Wiem co mówię, ostatecznie znałem ją jeszcze przed urodzeniem.

    - Nie przesadzaj - zlekceważyła jego słowa Emilia. - Co się może stać.

    - Czekajcie! - nadeszła odpowiedź na jej pytanie. - Zostawiłam plecak w środku, zaraz wracam! - Weronika pędem wróciła po zgubę.

    - Jak można być tak roztrzepanym? - spytała z niedowierzaniem Gaudencja, obserwując wracającą Weronikę.

    - No, już jestem - wysapała unosząc torbę w górę.

    - Dawaj to - Andrzej wyrwał jej plecak z ręki.

    - Nie traćmy czasu - zarządził Lederg.

    - A ty co taki wyrywny? - warknął Wiktor.

    - Chcę pomóc moim nowym przyjaciołom.

    Nowi przyjaciele prychnęli wzgardliwie.

    - Gdzie teraz? - zawołał Radzim, przekrzykując świst wiatru.

    - Na razie prosto - odkrzyknął Andrzej.

    - Te petrippusy to wspaniała sprawa - zachwyciła się Weronika. - Tyle czasu zaoszczędzamy lecąc nad rzekami, a nie szukając mostów.

    - Lądujemy! - krzyknął Andrzej. - Dobra, to teraz jedziemy tym traktem - powiedział już na ziemi, porównując mapę z terenem. - Jeszcze trzy godziny i będziemy na miejscu.

    - No - wyraziła uznanie Weronika - jak będziemy załatwiać po trzy osoby dziennie, to spoko.

    - Nie bądź taka beztroska - ostrzegła ją Gaudencja. - Później będzie trudniej.

    - Przecież mamy skreśloną tylko jedną osobę - zauważyła w tym samym czasie Emilia.

    - Za trzy godziny dwie i jeszcze starczy czasu na trzecią - Weronika machnęła wzgardliwie ręką.

    - Proponuję postój - rzekł Radzim po dwóch godzinach. - Głodny jestem.

    Pozostali zaaprobowali ten pomysł. Zjechali z traktu na polankę i tam się zaczęli posilać i rozmawiać.

    - Ja wam mówię, że tu, w tych okolicach pójdzie piorunem - oznajmił Andrzej, wspomagając się mapą. - Problem będzie, kiedy wyjedziemy z zaludnionych terenów w te dzikie ostępy.

    - Na szczęście Aleksander pomógł nam wyznaczyć trasę - zauważyła Emilia.

    - Powinniśmy się wyrobić - oznajmił Wiktor.

    - Nie marnujmy czasu - rozkazała Juwenalis. - Ruszamy.

    I Andrzej, i Weronika mieli racje. Do końca dnia trzy z piętnastu osób dostało wiadomość od Aulusa. Następnego wieczoru kolejne dwie przyjaciółki Dziadka zostały odhaczone z listy. Teraz widniała przed nimi perspektywa pięciodniowej podróży przez ocean i przedzieranie się przez dżungle w bliżej nieokreślonym czasie.

    - Kto normalny chciałby mieszkać w tej duchocie razem z robalami - zapytał przez zaciśnięte zęby Wiktor.

    - Nie narzekaj - wysapał Andrzej. - Nie ty machasz maczetą jak idiota.

   - Wow. Jesteśmy tu aż pół godziny. Jak my przeżyjemy następne pół? - zawołała z dobrze udaną rozpaczą Weronika i wyminęła brata.

    - Trzeba było zostawić konie - rzekła Emilia.

    - Stop! - krzyknął ostrzegawczo Lederg, idący na przedzie obok Andrzeja.

    - Co tak cuchnie? - zapytała Weronika, zatykając sobie nos.

    - Woda - odpowiedziała Juwenalis, która przepchnęła się do przodu.

    - Ja w tym brodzić nie będę! - zastrzegł się od razu Wiktor.

    - Radzim, nie ruszaj się - powiedziała powoli Gaudencja. - Masz wielkiego pająka na plecach.

    - Nie dam się... - zaczął Radzim, ale w tym momencie siostra strzepnęła z niego na ziemie olbrzymiego stawonoga.

    Weronika wrzasnęła i odskoczyła, popychając Juwenalis, która złapała stojącego najbliżej Lederga i wszyscy troje wpadli razem do bajora, przy okazji zwalając z nóg Andrzeja. Emilia pomogła mu wstać z błota, a trójka topielców, z Weroniką na czele, wyczołgiwała się z wody. Na ratunek przyszło im rude rodzeństwo.

    Kiedy znalazła się na brzegu, szatynka zaczęła skakać, otrzepywać się i otrząsać, mamrocząc coś przy tym. Z potoku słów udało im się wyłowić "pijawki", "pająki", "obrzydliwe", "paskudztwo", a na samym końcu powiedziała już wyraźnie "będę śmierdzieć przez tydzień".

    - Ja mam dość! - rzekł stanowczo Wiktor, który całe zamieszanie przeczekał na bezpiecznym końskim grzbiecie. - Akurat nad tym, eee, jeziorem jest wolna przestrzeń. Lecimy.

    Szybowali nad lasem szukając nie wiadomo czego. Wreszcie znaleźli, nie koniecznie to czego szukali, i wylądowali.

    - To cud - wyszeptał nabożnie Andrzej. - Skrawek ziemi bez lasu.

    - Za to z rzeką - dodała Weronika. - Będzie można się umyć.

    - Eee, Weronika - powiedziała niepewnie Emilia. - Zdajesz sobie sprawę, że nurt może być trochę silny, co?

    - O co ci chodzi?

    - O to, że stoimy na skraju wodospadu!

    - No i? - Weronika wzruszyła ramionami. - Czy ja mówię, że mamy od razu skakać na główkę.

    - Chodźcie tu! - zawołał wszystkich Radzim.

    Weronika i Emilia odeszły od krawędzi przepaści i podeszły do linii lasu. Pozostali już tam byli.

    - Co się - zaczęła Juwenalis i umilkła wpatrując się w jakiś punkt. Reszta podążyła za jej wzrokiem. Parę metrów od nich rosło stare drzewo. Stał pod nim głaz, a na głazie niski, stary człowiek ubrany na czerwono. Miał długie, rozczochrane włosy i mętne oczy.

    Emilia chciała do niego podejść, ale Radzim ją powstrzymał. Czwórka Ziemian popatrzyła się na niego zdziwiona, a kiedy znów spojrzeli na staruszka, już go nie było. Teraz wszyscy podbiegli do miejsca, w którym przed chwilą stał. Ujrzeli tam tylko kałużę.

    - Ech, wracajmy - powiedziała Gaudencja.

    - Gdzie ten starzec? - zapytał Wiktor.

    - To był wodnik - poprawiła go Juwenalis.

    - Dlaczego się nam przypatrywał? - spytała Emilia.

    - Bo Weronika zbezcześciła jego jezioro - odpowiedział Radzim.

    - Czemu od razu wszystko na mnie?

    - Hmm, może dlatego, że to twoja wina? - podpowiedział Andrzej. - Na wszystkich wleciałaś. Cud, że mapa nie zamokła.

    - Zbiera się na deszcz - stwierdził bez związku Lederg. - Na razie możemy się nie przejmować wodnikiem, byle tylko nie zbliżać się do wody.

    - Zrobisz sobie prysznic z deszczu - szepnęła Emilia Weronice. - Teraz chodź.

   Po jakimś czasie polecieli w dół wodospadu, szukając miejsca na nocleg, chroniącego przed deszczem.  W ścianie znaleźli płytką wnękę skalną, w której się rozgościli.

  - Teraz musimy tylko znaleźć tego pustelnika i lecimy dalej - zawołał dziarsko Lederg, budząc wszystkich następnego dnia o świcie.

    Nie było to takie proste. Pocąc się i stękając, z wysiłkiem przedzierali się przez dżunglę. Komary cięły niemiłosiernie, w dodatku duchota nie pozwalała odetchnąć lżej. Byli cali obolali od spania na gołej ziemi. Każdy deszcz witali z ulgą, wodnik bowiem wlókł się za nimi krok w krok, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Tak minęły im trzy dni.

    - Królestwo za kąpiel - powiedziała dość beznadziejnie Weronika, kiedy w milczeniu przedzierali się przez wyjątkowo gęste chaszcze. W tym miejscu gałęzie nad ich głowami były zbyt ściśle ze sobą splątane, żeby wzbić się w powietrze i spokojnie przelecieć ten kawałek trasy.

    - Wolałbym jakiś skarb, jeśli można - usłyszeli skrzypiący głos, dochodzący z góry.

    - Tak, skarb jest lepszy - przyświadczył pierwszemu drugi, skrzeczący, głos.

    - Tak, tak, o wiele lepszy - rozlegały się skrzeki, jeden za drugim.

    Wędrowcy stali zdezorientowani na wyciętej przez siebie ścieżce, z zadartymi do góry głowami.

    - Nie sterczcie tak - odezwał się ponownie ten skrzypiący głos. - Wchodźcie.

    W tym momencie z drzewa opadła ku nim drabinka, spleciona z lian. Zaciekawieni popatrzyli po sobie i postanowili wejść. Andrzej i Emilia chwilę wyrywali sobie drabinkę, ale chłopak wycofał się, w myśl zasady mądry głupszemu ustępuje.

    - Panie mają pierwszeństwo - powiedział z ukłonem.

    Emilia zignorowała go i z godnością weszła na górę. To co tam zobaczyła, sprawiło, że stanęła jak wryta.
  Na czterech drzewach wybudowane były, nawet nie domki, ale domy. Drzewa łączyły linowe mosty. Panował tam zielony półmrok. Niekiedy powiewał delikatny wietrzyk, ledwie zauważalny, ale zawsze. Wielobarwne ptactwo, wśród którego wyróżniały się papugi, znajdowało się prawie wszędzie.

    - Suń się - zawołał rozdrażniony Andrzej. - Co tak stoisz jak słup soli?

    Emilia weszła dalej na drewnianą platformę, szukając wzrokiem właścicieli głosów.

    - Szukasz czegoś? - rozległo się skrzypiąco po jej prawej stronie.

  - W sumie to tak - odpowiedziała, odwracając się do mężczyzny, leżącego w cieniu na hamaku. - Właściwie nie czegoś, tylko kogoś. Wszyscy szukamy.

    - Po co?

    - Po co, po co? - rozbrzmiały skrzeczące głosy.

    - Nie zapyta pan kogo? - zdziwił się Andrzej, rozglądając się pilnie.

    - Nie obchodzi mnie to.

   - Mamy do przekazania pilną wiadomość - oznajmiła Weronika, porozumiawszy się uprzednio z resztą wzrokiem. - Od Aulusa - dodała po chwili.

    - Aulusa, Aulusa? - zapytały echem głosy.

    Mężczyzna usiadł na hamaku.

    - Aulusa, powiadasz.

    - Co jeśli petrippusy zostaną pożarte? - zapytał Wiktor, dołączając do reszty.

    - Jeśli zostawiłeś je luzem, to nie zostaną - odpowiedziała z roztargnieniem Juwenalis, pilnie wpatrując się w ich rozmówce.

    - A nie uciekną?

    - Człowieku! - zaapelowała Gaudencja. - Zamilcz!

    - Zamilcz, zamilcz!

    - Rozumiem, że nic im nie będzie? - Na to pytanie nie uzyskał odpowiedzi.

    - Jaką wiadomość Aulus ma do przekazania? - dopytywał się mężczyzna.

    - Chciałby się spotkać ze wszystkimi swoimi przyjaciółmi - odparł Wiktor, zauważając go dopiero w tym momencie.

    - Chętnie zobaczę starego druha - zawołał wstając z miejsca.

    - Chętnie, chętnie.

    Ich rozmówca wyszedł z mroku w półmrok i wreszcie mogli go obejrzeć. Niezbyt im się to udało, ponieważ był on tak zarośnięty, że nie sposób było określić nawet jego wiek. Gęsta broda, wielkie wąsy, długie włosy. Nie widzieli nawet jego ciuchów.

    - Ale skąd mamy wiedzieć, że jesteś tym kogo szukamy? - zapytał Lederg.

    - A cóż ty taki podejrzliwy? - zdziwił się domniemany oszust.

    - Możesz być przyjacielem, ale lepiej się upewnić - oznajmił Radzim.

    - Imię? - zażądała Weronika. W tym momencie jedna z papug usiadła jej na ramieniu.

    - Imię - powtórzyła ara, a do niej przyłączyły się inne.

____________________________________________________

W tym roku zmarło wiele sławnych osób. Zmarło też jeszcze więcej mało znanych, a także zwykłych ludzi. Ich wszystkich opłakuje rodzina, przyjaciele i znajomi. W poprzednich latach Śmierć również zbierała obfite żniwa.

Dla wszystkich tych osób zapalmy znicza, świeczkę, czy nawet internetowego znicza (czego niezbyt lubię).[*]

Nieliczni z tych, którzy odeszli: Jan Pluta, Acer Nethercott, Zbigniew Doda, Robert C. Richardson, Cezary Kamienkow, Bonnie Franklin, Leon Łukaszewicz, Lillian Bernadotte, James Herbert, Maria Redaelli-Granoli(114 lat), Jonathan Winters, Wacław Nycz, Marek Jackowski, Ray Manzarek, Jack Vance, Sławomir Mrożek, Tom Clancy, Joanna Chmielewska, Alfred Sosgórnik, Artur Hajzer i wiele, wiele innych.

Niech Im ziemia lekką będzie...

Rozdział 13

ROZDZIAŁ 13*

Wyjaśnienia

    Sala pustoszała, nieliczni goście zebrali się w grupki i o czymś rozmawiali. Radzim i Gaudencja z zapałem przyłączyli się do jednej z takich dysput, ale Lederg twardo trzymał się Juwenalis i spółki. Wiktor ze zrezygnowaniem przystąpił do tematu, pocieszając się, że Lederg nie będzie rozumiał o co chodzi.

    - Zaczynajcie - zachęcił Aleksander. - Ludmiła i ja postaramy się odpowiedzieć na wasze pytania.

    - To na początek ten list - zaproponował Wiktor. - Naprawdę było tam tylko tyle?

    - Nie - odparła Weronika. Pełna treść brzmi - Zerknęła na kartkę, która ciągle była w jej posiadaniu i przeczytała, tłumacząc od razu na miejscowy. - Droga Ludmiło. Przygotuj się na zjazd szalonych naukowców. Jedyna czaso-przestrzenna przenoszarka skończyła jako orkowa zabawka. Niby nie musiałem cię o tym informować, ale moim wysłannikom przyda się twoje towarzystwo. Od ciebie zależy w jakim nastroju wyruszą w dalszą drogę. - Uniosła głowę. - Dalej są same formy grzecznościowe.

    - Co to znaczy? - nie zrozumiał, zgodnie z przewidywaniami Lederg.

    - Nie twoja sprawa - poinformowała go grzecznie Emilia.

   - Ale ja nie rozumiem - zgłosił zażalenie Andrzej. - Po co Aulus kładł aż taki nacisk na dostarczenie tej wiadomości, skoro to nic ważnego.

    - Chyba wyraźnie napisał, że chodziło o to, żebyśmy się spotkali z królową - zwróciła mu uwagę Juwenalis.

    - Ciągle nie rozumiem.

    - Mam wrażenie, że mam was pocieszyć. Poprawić humor, podnieść morale - wyjaśniła Ludmiła.

    - I to jest takie ważne? - zapytał z niedowierzaniem Wiktor.

    - Sądzę, że od tego zależy cała wasza misja - powiedział Aleksander. - Determinacja, nadzieja i wiara, a zrezygnowanie i przekonanie o niepowodzeniu mogą przeważyć szalę.

    - Czytaj - przetłumaczyła Ludmiła - musicie zawsze być dobrej myśli.

    - Mnie zastanawia jedno - rzekł Andrzej. - Mieliśmy dotrzeć tutaj w więcej niż dwa dni, a nie minął jeszcze nawet jeden.

    - Przecież mówiłam, że znam skrót.

    - Aż taki dobry?

    - No, a jak?

    Andrzej nie był usatysfakcjonowany, ale nie mógł dłużej ciągnąć tematu, bo odezwała się Emilia.

    - Pal licho ten czas, im szybciej tym lepiej, ale dlaczego można się bez problemu dostać lasem w prost do pałacu?

    - A kto powiedział, że bez problemu? - zdziwiła się Ludmiła.

   - Rany! - jęknął Lederg. - Ja tu miałem nadzieję dowiedzieć się jakichś nadzwyczajnych rzeczy, ale jak widać nic z tego.

    Siedem osób patrzyło w milczeniu na czarnowłosego, odchodzącego do rudego rodzeństwa.

     - Ogłady towarzyskiej za grosz - mruknęła pod nosem Weronika.

   - Idę go pilnować, żeby swoim doskonałym zachowaniem, nie wszczął bijatyki - oznajmiła Juwenalis, wstając od stołu.

    - Jej chyba też się nudziło - zauważył Wiktor.

    - To głupie! - powiedziała Emilia. - Nie możemy się ich pozbyć, bo i tak wszędzie za nami polezą.

    - Rozumiem, że mówisz o tej trójce? - Aleksander wskazał Lederga i rudowłose rodzeństwo. - Powiem ci tak. Klucz do szczęścia to starać się wykorzystać to, co przyniesie los, i być za to wdzięcznym. A ci troje mogą się wam jeszcze przydać.

    - Teraz możemy rozmawiać po polsku - ucieszył się Andrzej, który z całej czwórki miał największe problemy z imasekajskim.

    - To wracając do tematu - powiedziały równocześnie Weronika i Emilia, a dalej kontynuowała sama Weronika. - Mnie ciekawią obie te rzeczy. I czas, i bezproblemowe dojście. Jak to jest możliwe?

    - Widzę, że nie pozwolicie się zbyć byle czym - zaśmiała się królowa. - No dobrze, pałacu nie trzeba pilnować, ponieważ jest chroniony przez czary. Również z tego powodu dostaliście się tutaj tak szybko.

    - Ale Aulus mówił, że w tym świecie nie ma czarodziejów ani magów - rzekła Weronika.

    - Kiedy? - zdziwił się Andrzej.

    - Kiedy ciebie nie było - odpowiedziała Emilia.

    - To poniekąd prawda - zgodziła się w tym samym momencie Ludmiła. - Jednakże żyją stworzenia, które posiadają pewną moc. Poza tym, niektórzy ludzie przewidują przyszłość, czytają w myślach, poruszają przedmioty siłą woli i tym podobne.

    - Czyli - powiedział powoli Wiktor - magia chroni ten pałac?

    - Tak - potwierdził Aleksander.

    - W takim razie - kontynuował brunet - czyja ta magia?

    - Nasza - odrzekła para królewska.

    - Ale... - Wiktor został zbity z tropu.

   - Przed chwilą własnie się dowiedziałem, że ludzie nie władają czarami, a teraz się okazuje, że jednak władają - wyżalił się Andrzej.

    - A, tak właściwie, to skąd znacie polski? - zapytała Weronika.

    - Z Polski - padła odpowiedź.

    - Jak to? - Na twarzach przyjaciół malował się wielki znak zapytania.

    - Chcecie poznać historię mojego życia? - zażartowała królowa, ale oni wyrazili taką chęć. - No dobrze, sami tego chcieliście. Ani ja, ani Aleksander nie pochodzimy stąd. Z Ziemi też nie. Urodziłam się w innym świecie, Naker. On swoją drogą też. Tam skąd pochodzimy każdy ma w sobie moc. Byliśmy na Ziemi. W różnych jej okresach. W średniowieczu też. Nie polecam. To właśnie wtedy postanowiłam nigdy nie używać pochodni. Śmierdzi to przeraźliwie. Wszędzie tam śmierdzi. Ludzie brudni, ulice robią za ścieki - Ludmiła aż się wzdrygnęła. - Ale odbiegam od tematu. I tak najlepiej było w książkowych krainach.

    - Co?!

    - A co? Nie wiecie, że wyobraźnia tworzy prawdziwe rzeczy? Taka Kraina Fantazji. I zwykli śmiertelnicy mogą ją sobie pozwiedzać w wyobraźni.

    - A niezwykli?

    - A niektórzy niezwykli mogą się tam znaleźć naprawdę. Czasami zabierając zwykłych - Puściła do nich oko. - No to wracając do tematu. Podróżowało się tu i tam, poznało trochę kultur i języków. Teraz jesteśmy tutaj.

    - A tak z innej beczki - odezwał się Andrzej po chwili milczenia. - Dlaczego tu jest taka mieszanina? To znaczy - dodał widząc na sobie pytające spojrzenia - raz wyraźnie wygląda na starożytność, raz na średniowiecze, a poglądy to panują współczesne. Poza tym miasta nazywają się polis, a król i królowa urzędują w stolicy.

    - To było tak - wyjaśniła Ludmiła. - Kiedy kształtowały się wszystkie zwyczaje, miasta, kraje mądrzy ludzie wzięli to co najlepsze z każdej epoki każdej planety i tak zostało.

    To wyjaśnienie wprowadziło tylko więcej zamętu.

    - Ale jak to?

    - Pomyślcie - zachęcił ich Aleksander. - I policzcie, ile osób znacie, które przybyły na Imasekai.

    - No - powiedziała z namysłem Weronika. - My, wy i Dziadek. To razem siedem.

    - To teraz dodajcie wszystkie osoby z listy, otrzymanej od Aulusa.

    - A to jeszcze nie wszyscy - dodała Ludmiła. - Jedni byli tu wcześniej, inni później.

    - Skąd o tym wszystkim wiecie? - zapytała Emilia.

    - Byliśmy przy tym.

    - To ile wy macie lat? - spytał Anrzej.

    - Teraz siedemnaście.

    - Acha. No, a te polis?

    - Ach! Zapomniałam, że ciebie nie było, kiedy Aulus wszystko nam wyjaśniał - Weronika pacnęła się otwartą dłonią w czoło. - Jak ci to wytłumaczyć?

    - Najlepiej tak, żebym zrozumiał.

    - Weź nie komplikuj nam zadania - poprosiła Emilia. - Te miasta nazywają się polis, ponieważ obywatele żądzą się sami.

    - To na co, w takim razie król i królowa?

    - To jest tak jak w Polsce z dzielnicami. Jest jedno państwo podzielone na wiele części - stwierdził Wiktor.

    - Poleciałeś z tą teorią, nie powiem jak, bo nie będę się wyrażać - pochwaliła brata Weronika. - Nie słuchaj go. Wszystkie polis mają coś na kształt wójta, burmistrza, prezydenta, czy jak to tam nazwać, jednego sędziego, radę starszych i demokrację. Każdy obywatel ma prawo wyrazić własne zdanie, a każda prośba i uwaga musi zostać rozważona. Polis znajdują się w jednym państwie i aby państwo było spójne, żeby nie wybuchały wojny domowe i w razie zagrożenia ze strony innych państw powołany został urząd królewski.

    - Hę? - zapytał inteligentnie Andrzej.

    - On ma rację - zgodził się z przyjacielem Wiktor. - Hę?

    - Jak ty to zapamiętałaś? - zaciekawiła się Emilia.

    - Ma się ten talent.

    - Aaaaaaaaa! - zatrybił Andrzej. - To jak w opolach. Jak bijatyka, to wodza wołać.

    - Mniej więcej - przyznał Aleksander.

    - Jeszcze musimy się troszczyć o wszystkich obywateli państwa, a jeśli mają sprawę, której nie można rozwiązać, przychodzą z nią tu, do nas - dodała Ludmiła.

    - Nie macie siedemnastu lat - oznajmiła ni z gruszki, ni z sałaty Weronika, która już wszystko przemyślała. - Naker to świat, w którym magia jest powszechna. Nie wiem ile macie lat naprawdę, ale wiem, że więcej niż siedemnaście.

    - Masz rację i jednocześnie jej nie masz - powiedziała królowa. - Wszystko się zgadza, tylko naprawdę mamy siedemnaście lat. Przeżyliśmy ich trochę więcej, ale teraz...

    - To co wy? - przerwał Wiktor. - Wampiry?

    - Tak. Ja mam na imię Bella, a to jest Edward. Oczywiście, że nie jesteśmy wampirami - wypowiadając to słowo wzdrygnęła się.

    - No to jak...? - zaczął Andrzej.

    - Dowiecie się w swoim czasie - rzekł Aleksander. - Teraz przedyskutujmy rzeczy ważne. Ile macie czasu zanim rodzice dojdą do wniosku, że umarliście?

    - Wszystko się kręci wokół dwóch tygodni - odpowiedział Andrzej.

    - Teraz już mniej - poprawiła go Weronika minęły dwa dni.

    - Czekaj - zawołała Emilia. - W cale nie. Przecież tu czas płynie inaczej!

    Po szybkich obliczeniach wyszło im, że mają około siedemdziesięciu dni.

    - Nie jest najgorzej - powiedział Andrzej. - Będą się martwić, ale te dwa tygodnie mamy w pakiecie.

    W tym momencie dołączyli do nich Lederg, Juwenalis, Radzim i Gaudencja.

    - Jak wam idzie? - spytała Juwenalis.

    - Dobrze - odpowiedział Wiktor. - W sumie już skończyliśmy.

    - Ja mam jeszcze kilka pytań - zaprzeczyła Emilia. - Po pierwsze, gdzie tu się można umyć? Po drugie, gdzie tu się można wyspać? Po trzecie, kogo mamy odwiedzić pierwszego?

    - Sądzę - powiedział Aleksander, studiując mapę - że możecie zacząć od Adhita.

    - Ale przecież on mieszka w sąsiednim państwie - zauważyła Weronika, zaglądając mu przez ramię.

    - Masz rację. Jest doradcą królewskim Bazylego i zazwyczaj nie opuszcza stolicy, ale akurat od wczoraj jest w Riviéres Gard.

    - Byliśmy tam - stwierdził fakt Lederg.

    - Ach - rozmarzył się Radzim, wspominając karczemne jedzenie.

    - No to ustalone - zakończyła rozmowę Ludmiła. - Chodźcie na górę, pokażę wam wasze sypialnie. A ty się chciałaś umyć, tak? - spytała Emilię, która pokiwała głową.

_____________________________________________________________

* rozdział o wszystkim i o niczym. Jest nudny i nic nie wnosi do fabuły. Można pominąć.

Rozdział 12

ROZDZIAŁ 12

Do stolicy!

   Zadałam pytanie - powiedziała Juwenalis przez zaciśnięte zęby. - Co. Wy. Tu. Robicie.

   Lederg, Radzim i Gaudencja nie mieli możliwości odwrotu. Z jednej strony traktu stali Weronika, Andrzej i Emilia, a z drugiej zagradzali drogę Juwenalis i Wiktor. Ucieczka powietrzem, również z góry skazana była na niepowodzenie.

   Trójka niedoszłych szpiegów stała w krzyżowym ogniu mało życzliwych spojrzeń, zapomniawszy języka w gębie.

   - No?

   - Gadać!

   - Już!

   - Na co czekacie?

   Niesympatyczne pytanie nie pozwały zebrać myśli. Lederg poczuł się odpowiedzialny za towarzyszy. W końcu to była jego wina. Mógł nie wstawać z łóżka i nie podsłuchiwać poufnej rozmowy.

   - Obudziliśmy się w nocy i zobaczyliśmy, że gdzieś wybywacie, więc byliśmy ciekawi dokąd was niesie. W dodatku w tak nieprzyjemną pogodę - wyjaśnił, mówiąc szczerą prawdę. Ominął trochę szczegółów, ale czymże są takie niegodne uwagi drobiazgi.

   Niestety! Jego wyjaśnienie nie wydało się jednak zadowalające przesłuchującym. Wręcz przeciwnie, rozzłościło ich.

   - Śledziliście nas?! - krzyknęła Juwenalis.

   - Martwiliśmy się o was - bronił ich Lederg.

   - Właśnie - przyświadczył mu Radzim. - Chcieliśmy wam pomóc.

   - Szpiegując nas?! - nie dowierzała Emilia.

   - N-no - wyjąkała Gaudencja, szukając odpowiednich słów.

  - No bo nie potrzebowaliście pomocy - powiedział natchniony Lederg. - Na razie. A my tak w razie czego...

   Weronika i Wiktor nader zgodnie prychnęli.

   - I tak szlachetnie wlekliście się za nami w ukryciu z ratunkiem - zadrwił Andrzej.

   - Tak - Radzim pokiwał głową, tak że aż dziw brał, że mu nie odleciała.

   - Nie pokazywaliśmy się, ponieważ od razu byście nas przepędzili - oznajmiła całkiem słusznie Gaudencja.

    - Nadal chcemy wam pomóc - dodał Radzim.

    - O nie! - zawołał Wiktor.

    - Co to, to nie! - krzyknęła w tym samym czasie Emilia.

    - Natychmiast zawracać! - rozkazała Juwenalis.

    - Już dość czasu przez was straciliśmy - warknęła Weronika.

    - To nie traćcie go więcej, bo i tak za wami pójdziemy - powiedział Lederg.

    - Chyba śnisz! - wypluł z siebie Andrzej.

    Kłótnia trwałaby jeszcze parę godzin, gdyby nie osoba postronna. Młoda dziewczyna wyszła z lasu za plecami Weroniki, Emilii i Andrzeja. Ubrana była w długi do ziemi niebieski płaszcz, tak ciemny, że zdawał się być czarny. Kaptur miała nałożony na ciemnoblond włosy.

   - Coście tacy zwaśnieni - zapytała z łagodnym zaciekawieniem.

   Na jej widok Lederg, Radzim i Gaudencja zaczęli czynić dziwne sztuki, mające zapewne zwrócić uwagę ich prześladowców na nowo przybyłą. Skakali w miejscu, wytykając ją polcami i wyraźnie zwracając się do pięciorga przyjaciół jąkali "to-to".

   - Zachowujcie się przyzwoicie - poprosiła Juwenalis. Chciała jeszcze coś dodać, ale dziewczyna położyła palec wskazujący na ustach i ruchem głowy wskazała Ziemian. Juwenalis usłyszała w myślach "ciii, niech mają niespodziankę".

   - Dokąd szliście, zanim zaczęliście się kłócić? - zapytała tymczasem nieznajoma.

   - Do pałacu - odpowiedziała Weronika.

   - Ja również tam idę - ucieszyła się kobieta. - Może pójdziemy razem?

   - Czemu nie - zgodził się Andrzej.

   - A gdzie jest twój koń? - zdziwiła się Emilia.

   - Cóż, prawdę mówiąc wyszłam na spacer, a nie na przejażdżkę.

   - W taką pogodę? - Wiktor wpadł w lekki szok.

   - Ja odstąpię swojego rumaka - zaoferował Lederg.

   - Nie trzeba - dziewczyna uśmiechnęła się do niego. - Znam całkiem niezły skrót. Siadajcie na petrippusy i za mną.

  Zeszła z drogi w las, a oni ruszyli za nią. Po drodze dowiedzieli się, że nazywa się Ludmiła. Po kilku minutach przedzierania się przez chaszcze, znaleźli się na rzadko uczęszczanej ścieżce. Od razu było widać, że nieczęsto ktoś nią chodzi, ponieważ była bardzo zarośnięta.

Dziewczyna szła szybko. Po kwadransie spomiędzy drzew zaczęła prześwitywać okazała budowla. Wyszli poza linię lasu do ogrodu, który w słoneczne dni musiał olśniewać swym pięknem, a i teraz robił wrażenie.

   Nieznajoma bez wahania skierowała się w stronę drzwi ogrodowych. Zeszli na ziemię i podążyli za nią.

  - Nie powinniśmy spytać kogoś o pozwolenie? - zapytała niepewnie Emilia, widząc jak dziewczyna wchodzi do środka.

   - Nie trzeba - odpowiedziała w sumie już znajoma, a Lederg, Radzim, Gaudencja, a także Juwenalis się zaśmiali. - Zawołaj kogoś, żeby zajął się zwierzętami - poprosiła kobietę, która dygnęła i zawróciła do drzwi, z których przed chwilą wyszła. Poszli za nią, jednak, kiedy ona skręciła w boczny korytarz, oni poszli dalej głównym. Prowadziła ich nowa znajoma. Dziewczyna pewnie poruszała się po budynku i w umysłach czworga przyjaciół zaczęło coś świtać. Już nie miała kaptura na głowie, ale w mizernym świetle świeczek trudno było cokolwiek zobaczyć.

  Wreszcie doszli do celu, to jest do czegoś w rodzaju skrzyżowania salonu z biblioteką dwa piętra wyżej. Tu nareszcie było jasno i mogli przyjrzeć się dokładnie swojej przewodniczce. Wyglądała zwyczajnie, nie odznaczała się wielką pięknością i nie była przeraźliwie brzydka. Ciemnoblond włosy łagodnymi falami opadały jej na ramiona, policzki pokrywał delikatny rumieniec, a wzrostem równała się z Andrzejem. Właściwie jedynie oczy miała niezwykłe. Nie umieli tego określić, ponieważ to nie kształt i kolor zwracały uwagę. Jej spojrzenie przepełniało wiele sprzecznych uczuć. Gościły tam radość i smutek, spokój i ożywienie, jak również ciekawość, a także coś, co można by nazwać beztroską, gdyby nie czujność. Z toni oczu, o barwie Bałtyku, biło ciepło, ale też czaił się tam niesprecyzowany blask, przywodzący na myśl dzikie zwierzę. Mogła mieć najwyżej osiemnaście lat.

   - Rozgośćcie się - powiedziała z uśmiechem. Spełnili jej prośbę, oddali płaszcze jakiemuś mężczyźnie i wygodnie się rozsiedli.

   - Widzę, że spacer się udał. - Od wejścia dobiegł ich przyjemny męski głos. Miejscowi poderwali się z miejsc, ci z Ziemi i ich przewodniczka odwrócili się w tamtą stronę. O framugę drzwi opierał się ciemnowłosy chłopak. Minę miał srogą lecz w oczach ciepły uśmiech.

   - Tak - potwierdziła ze śmiechem dziewczyna i również się podniosła. - Jak widzisz, przyprowadziłam gości. Moi drodzy - zwróciła się do nich. - Przedstawiam wam władcę tego skromnego kraju, a zarazem mojego męża. Oto Aleksander Karol Ewald.

   - Dziękuję, dziękuję - Aleksander kłaniał się jak aktor po występie. - Dobra, bedzie tego. Czemuż to zawdzięczamy zaszczyt goszczenia was w naszych progach?

   - Przynosimy ważną wiadomość do królowej - powiedziała Emilia i wyciągnęła przesyłkę.

   Królowa przyjęła list i przeczytała jego treść, po czym wybuchnęła śmiechem.

   - O co chodzi?

   - Co się stało?

   - Co tam pisze?

   - Jest napisane.

   - Oj, nie czepiaj się.

Dziewczyna bez słowa podała im kartkę. Rzucili się na papier, jak sępy na padlinę. Przez chwilę wyrywali go sobie. Wreszcie zwyciężył Lederg.

   - Co to ma być? Ja nic z tego nie rozumiem.

Moment jego dezorientacji wykorzystała Weronika.

   - Przygotuj się na zjazd szalonych naukowców - przeczytała na głos. Dowiedziała się, dlaczego Lederg nic nie zrozumiał. List pisany był po polsku.

   - Jak to? - rozczarował się Wiktor. - To, to była ta najważniejsza na świecie wiadomość?

   - Przepraszam, że przeszkadzam, ale posiłek jest już gotowy - zaanonsował od progu mężczyzna i natychmiast się oddalił.

   - Chodźcie - zaproponował król - zjemy kolację i postaramy się wszystko wyjaśnić.

Przeszli do sali bardziej przypominającej drogą restaurację niż jadalnie. Osiem długich stołów, z czego cztery suto zastawione, nakryte były białymi obrusami. Płomienie świeczek radośnie tańczyły, oświetlając twarze ludzi. Sztućce brzdękały o porcelanową zastawę. Całe pomieszczenie wypełnione było gwarem i śmiechem biesiadników.

   - Trafiliście akurat na wieczór w pałacu - wyjaśnił Aleksander. - To codzienna uczta wydawana dla wszystkich, którzy chcą przyjść i coś zjeść. Pomysł tej tu obok. - Wskazał gestem brody swoją żonę, polecającą nakryć jeszcze dwa stoły.

   - No co? - powiedziała zdziwiona, gdy zobaczyła, że wszyscy się jej przypatrują.

   - Nic - zapewnił ją król. - Obgadujemy cię tylko.

   - Wygodniej byłoby na siedząco - stwierdziła.

    Usiedli na wolnych miejscach i, żeby nie rozmawiać z pełnymi ustami, najpierw zajęli się wyśmienitymi potrawami. Następnie wyrazili swój zachwyt nad smakiem, zapachem i czym popadło. Zaraz potem zostali wciągnięci w dyskusję na temat szkodliwości i sposobów pozbycia się licha i w ten sposób do rozmowy właściwej przeszli znacznie później.

Rozdział 11

ROZDZIAŁ 11

Śledzeni

    Deszcz szumiał w liściach i delikatnie stukał o dach, gdy siodłali skrzydlate konie. Czwórka przyjaciół przezornie zabrała ze sobą kurtki przeciwdeszczowe i zapasowe ubrania. Niestety, bardzo się teraz wyróżniali. Póki lecieli sami, oddzieleni od ludzkich oczu mgłą i deszczem, nie było powodu do zmartwień, ale w planach mieli odwiedzić miasto, a nawet kilka. Pozostawała im nadzieja, że deszcz ustąpi.

    Kiedy osiodłali wierzchowce i ubrali się stosownie do pogody, odwrócili się do Juwenalis. Ta, nie była już przewiązana w pasie materiałem, za to miała na sobie ciemnozieloną pelerynę, w prawdzie z kapturem, ale za to bez rękawów. Blondynce zdawało się to jednak nie przeszkadzać.

    Polecieli w zimny świt. Wkrótce byli już całkiem przemoknięci i zziębnięci, mimo stosownych strojów. Drogę przemierzali w milczeniu, ziewając od czasu do czasu.

    Po około trzech godzinach wylądowali. Z nieba wciąż spadały krople i nic nie wskazywało na to, by pogoda miała się poprawić. Usiedli pod rozłożystym dębem, który osłaniał ich trochę przed deszczem swoim gęstym listowiem. Zjedli obfite śniadanie, zostawiając sobie ledwie trochę zapasów. Konie również się posiliły i wszyscy, już w lepszych humorach, pogalopowali do polis, o wdzięcznej nazwie Riviéres Gard.

    Musieli ściągnąć i tak już przemoczoną odzież, która jednak chroniła przed lodowatym wiatrem. Teraz trzęsąc się z zimna, szukali jakiegoś miejsca, gdzie mogliby znaleźć coś do ubrania.

    - Już wiem - zawoła po pół godzinie Juwenalis. - Zupełnie zapomniałam. Przecież tu mieszka moja kuzynka. Ona jest tkaczką i krawcową.

    Przyjaciele, szczękając zębami, rzucili jej niezbyt miłe spojrzenie. Poszli do kuzynki Juwenalis.

    Kuzynka okazała się trzydziestodwuletnią, złotowłosą i miłą kobietą z trójką dzieci, grzecznie bawiących się w pokoju.

    - Cześć! - wykrzyknęła radośnie, kiedy otworzyła drzwi. - Dawno cię nie widziałam. Co u cioci? Wchodźcie, nie stójcie na deszczu.

    - Chcecie pewnie coś do picia? - zapytała prowadząc ich do pokoju, a oni potwierdzili.

    Usiedli przy stole, a pani domu przyniosła tacę z herbatą i ciastem.

    - Co was tu sprowadza?

    - Spełniamy prośbę przyjaciela - powiedziała wymijająco Juwenalis. - Musimy iść dalej, ale, niestety, pogoda się popsuła. Byliśmy w okolicy, więc pomyślałam, że cię odwiedzę.

    - To miłe z twojej strony, ale mogłabyś przedstawić swoich przyjaciół.

    - Oczywiście. To są Wiktor, Weronika, Andrzej i Emilia, a to jest Marta.

    Dalej konwersacja potoczyła się sama.

    Z mieszkania wyszli bogatsi o nowe ubrania i łakocie. W czasie pogawędki pogoda uległa jakiej takiej poprawie. Już nie padło, jednak wciąż było pochmurno, a wiatr dął ze zdwojoną siłą.

    Wyjechali poza mury miasta i wznieśli się w powietrze. Po paru minutach stało się jasne, że lecąc dłużej narażeni są na zwianie z grzbietów wierzchowców. Koniom też trudno się poruszało.

    W dalszą drogę pogalopowali rozmokniętym traktem. Błoto nieprzyjemnie cmokało i rozpryskiwało się wokół, gdy kopyta równomiernie uderzały w grunt.

    Po jakimś czasie galop przeszedł w kłus, kłus w stęp i w końcu zatrzymali się całkowicie, pilnie nasłuchując. Wydawało im się, że ktoś ich śledzi. Obmyślili sprytny podstęp i ruszyli z kopyta.

* * *

    Parę godzin po gronie przyjaciół Lederg, Radzim i Gaudencja trafili, nie dość, że do tej samej gospody, to jeszcze na to samo piętro. Żadne z nich nie zdawało sobie z tego sprawy, dopóki Lederg nie został wyrwany z niespokojnego snu czyimś krzykiem. Delikatnie uchylił drzwi i ujrzał Aulusa i Emilię. Coś gorączkowo szeptali. Nie wiedział o czym tak debatują. Rozróżniał tylko co poniektóre słowa, nie mniej jednak, jego zaciekawienie wzrastało z chwili na chwilę.

    Aulus z szedł na dół, a Emilia cofnęła się do pokoju i on, Lederg, również wrócił do środka. Ze swoich posłań wpatrywało się w niego z zaciekawieniem rodzeństwo. Pokrótce opowiedział im czego był świadkiem i razem doszli do wniosku, że szykuje się jakaś draka. Równocześnie z sąsiedniego pomieszczenia doszedł ich, najpierw huk, jakby coś ciężkiego spadło na podłogę, a potem ludzkie głosy.

    Podkradli się pod sąsiednie drzwi i bezwstydnie podsłuchiwali. Usłyszeli interesujące rzeczy. Wrócili do pokoju w ostatniej chwili.

    Kiedy piątka przyjaciół rozmawiała z Aulusem oni stali na schodach. Po odejściu grupy, wykorzystali pierwszą nadarzającą się okazję, by przekraść się obok Dziadka i podążyli śladem podróżników. 

    - Kim oni są? - zapytała Gaudencja, obserwując zza krzaków, posilającą się grupkę pod dębem.

  - Znajomymi Aulusa - odparł Radzim, jakby to wszystko wyjaśniało. - Wiesz, że on ma dziwne znajomości.

    - Ale spójrz, na ich ubrania. Tkaninę, krój.

    - Dobra, przyznaję, to jest dziwne.

    - Cicho! - syknął Lederg, a Gaudencja niechętnie wyciągnęła głowę z krzaków.

    - Ci to mają dobrze - jęknął Radzim. - Osłonięci przed deszczem, z jedzeniem.

    - Nie marudź.

    - Kryć się! - zarządził Lederg, widząc, że tamta czwórka szykuje się do drogi.

    W Riviéres Gard stracili z oczu śledzonych, lecz znając cel podróży ustawili się w dogodnym miejscu.

    - Jedzenie! - powiedział ze łzami w oczach Radzim, gdy dostał swoją porcję.

    Siedzieli w karczmie przy wyjeździe z miasta i czekali na przejazd wędrowców. W tym czasie mogli wreszcie zaspokoić głód.

    - Są! - wykrzyknęła Gaudencja. Zerwali się z miejsc i w wichurze dalej prowadzili pościg. Trzymali się na bezpieczną odległość, ale od czasu do czasu czynili wypady, by sprawdzić, czy obiekty nie zniknęły z trasy, czyli, mówiąc prościej, odlecieli.

    Po jakimś czasie tropieni zaczęli zwalniać, aż w końcu całkiem się zatrzymali. Po chwili znów ruszyli, ze zdwojoną szybkością. Lederg, Radzim i Gaudencja pognali za nimi.

    Minęli ostry zakręt i trochę zwolni. Nagle, jeźdźcy zawróci w ich stronę, a za nimi wylądowały dwa petrippusy.

    - Co wy tu robicie? - zapytała groźnie Juwenalis.

Rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Przepowiednie się sprawdzają

    Ludzie w popłochu biegli do wyjścia z parku. Wiktor, Andrzej, Emilia, Weronika i Juwenalis złapali się za ręce, żeby tłum ich nie rozdzielił.

    - To już wiemy czemu wszystkim groziło niebezpieczeństwo - wykrztusił zadyszany Wiktor, kiedy wpadli do stajni. Mama Juwenalis już tam była i siodłała wszystkie wierzchowce. Pomagało jej kilka osób.

    - Bierzcie petrippusy* póki jeszcze są - powiedziała.

    Pięć koni podeszło do nich. Były to te same co wcześniej. Pegaz Juwenalis, Azkar Wiktora, Soberltz Andrzeja, Agile Weroniki i Yster Emilii.

    - Gdzie lecimy?! - zapytał Wiktor, przekrzykując wiatr.

    - Do sąsiedniej polis! - odpowiedziała Juwenalis.

    A więc to są polis! - Andrzej zanotował sobie w pamięci.

    Nie kontynuowali pogawędki, ponieważ wiatr za bardzo przeszkadzał. W pewnym momencie usłyszeli straszny hałas za sobą. Ciekawość zwyciężyła. Zerknęli za siebie, na krótką chwilę, jednak to wystarczyło. Wielkie istoty zburzyły najwyższy budynek, a kilka innych zostało poważnie uszkodzonych.

    W końcu zaczęli się zniżać. Ludzie dokoła nich też. Teraz lecieli w parach, jeden za drugim, ponieważ lądowali na trakcie. Metalowa brama w kształcie podkowy, została właśnie otwarta. Kiedy przez nią przejeżdżali udało im się przeczytać "Perde Gard".

    Za bramą było tak tłoczno, aż bali się, że kogoś stratują. Zeszli na ziemię i prowadzili petrippusy za uzdy. Żadne z nich, poza Juwnalis, nie wiedziało, gdzie idzie. Po prostu tępo podążali za blondynką. Ta zaprowadziła ich do gospody. Nie zwrócili nawet uwagi na jej nazwę.

    Stajnia była piętrowa. Polecieli na drugie piętro. Rozkulbaczyli wierzchowce i zeszli po schodach.

    W gospodzie byli jednymi z pierwszych gości. Widocznie pozostałym się nie spieszyło albo byli u przyjaciół. Wzięli jeden pokój, żeby nie zajmować miejsca innym i poszli się rozgościć.

    Zajmowali pomieszczenie na ostatnim piętrze, czyli mówiąc wprost, na strychu. Znajdowały się tam tylko dwa pokoje, jeden pięcioosobowy i drugi trzyosobowy.

    Otworzyli drzwi i weszli do środka. Było pięć drewnianych sienników. Po dwa przy ścianie i jeden pod oknem, naprzeciwko drzwi. Tuż obok wejścia stała duża komoda z lustrem.

    Podeszli do sienników. Zaścielone były lnianymi prześcieradłami. Na każdym prześcieradle leżała puchowa poduszka i pled. Juwenalis sprawdziła czy siano nie jest zgniłe i beztrosko legła na "łoże". Chłopcy ostrożnie zrobili to samo. Weronika i Emilia stały dalej. Gdzieś czytały, że w takich siennikach pełno było robactwa, a nawet myszy. W końcu przełamały wewnętrzny opór i również zużytkowały posłanie. Kiedy usiadły siano zaszeleściło i się obniżyło.

    - Co to było? - zapytał Wiktor.

    - Ogry - Juwenalis od razu wiedziała, co miała na myśli.

    - Co? - spytała niepewnie Emilia.

    - Ork, to... - zaczęła Juwenalis.

    - Ale mówiłaś, że to ogry - zwrócił jej uwagę Andrzej.

    - To przecież to samo. Tak jak mówiłam - kontynuowała Juwenalis. - Ork, czy tam ogr, to około czterometrowy potwór, jedzący ludzi. Jest silny i nawet rozumny, ale i tak łatwo go podejść.

    Rozmowę przerwało im pukanie do drzwi. Młody chłopak przyniósł miednicę z parującą wodą do mycia. Kiedy odszedł, wrócili do przerwanego tematu.

    - Świetnie! - powiedziała ironicznie Emilia. - Wielkie potwory zajęły miasto i musimy zostać tu na zawsze.

    - Co teraz zrobimy? - Weronika była zrozpaczona. - Jak wrócimy do domu?

    - Spokojnie - Juwenalis podeszła do niej. - Jestem pewna, że jutro wieczorem orków nie będzie.

    - Skąd wiesz? - Spytał Andrzej.

    - Bo mimo wszystko, ogry są głupie.

    - To znaczy, że zostaną wypędzone? - upewnił się Wiktor.

    - Oczywiście, a teraz chodźmy spać.

* * *

    Emilia obudziła się w środku nocy. Nie wstała, nie otworzyła nawet oczu. Nie widziała dlaczego została wyrwana ze snu. Może przez chrapanie Wiktora. Może przez deszcz, uderzający w okno i dach. Może przez odległe grzmoty. Chciała odwrócić się na bok, kiedy usłyszała delikatne pukanie do drzwi. Spała tuż przy nich, więc tylko ona to usłyszała. Powoli zaspana zwlokła się z łóżka i ziewając otworzyła drzwi.

   - No wreszcie - szepnęła osoba, stojąca za progiem. Było ciemno i dopiero po chwil Emilia zorientowała się, że widzi Aulusa.

    - Coś się stało?

    - Tak. Mamy problem. Ogry zniszczyły część mojego domu.

    Emilia nie wiedziała co powiedzieć. Było jej przykro, z powodu szkody poniesionej przez Aulusa. Nie była do końca rozbudzona i powaga sytuacji jeszcze do niej nie dotarła.

    - I co teraz zrobisz?

    - Dziewczyno, oprzytomnij. Zniszczona została ta część, w której był wehikuł czasu.

    - Był?

    - Był. Już nie ma. Nie istnieje.

    - C-co?!

    - Ciiiii. W pokoju obok też śpią ludzie. Dlatego pukałem tak cicho.

     - Trzeba obudzić resztę.

    - Niewątpliwie. Musicie natychmiast ruszać.

    - Ale po co?

    - Odszukać kilka osób. Tu jest lista i mapa - wskazał na paczuszkę, trzymaną w ręku.

    - Ale co my im powiemy? I w ogóle po co mamy ich znaleźć?

    - Jak to po co? - Zdziwił się Dziadek. - Żeby się ze mną spotkali. A powiecie im, że ja was przysłałem i że czas odnowić stare znajomości. Poza tym do każdego mam list - podał jej plik papierów. - Obudź wszystkich i zejdźcie na dół.

    Emilia wróciła do pokoju. Nie była pewna, czy to, co się przed chwilą zdarzyło to sen, czy jawa. Podeszła do komody i obmyła twarz zimną już wodą. Odwróciła się i zobaczyła, że Andrzej rzuca się niespokojnie na posłaniu. Nim do niego podeszła gibnął się za mocno i z hukiem wylądował na podłodze. Emilia nie musiała nikogo budzić, Andrzej ją wyręczył.

    - Ciiiiiiiiiiiii - syczała Emilia, ponieważ rozbudzeni nagle przyjaciele dopytywali się, o co chodzi. - I tak powinniśmy iść, więc dobrze się stało.

    - Jak to? - zapytał Wiktor.

    - Nie teraz. Aulus na nas czeka.

    Mocno zdziwieni zabrali swoje rzeczy i zeszli po schodach. Emilia w kilku słowach streściła im, czego się dowiedziała od Dziadka.

    Przy kilku stołach siedzieli nieliczni goście. Wszyscy zdrowo pociągali z kufli. W kącie obok schodów oczekiwał ich Aulus.

    - Co tak długo? - powiedział na powitanie. - Teraz słuchajcie uważnie. Musicie najpierw iść do stolicy, wręczyć królowej ten list. - Wyciągnął zza pazuchy ciasno zwinięty rulonik przewiązany złoto-purpurową wstążką. - To bardzo ważne. Nie możecie go zgubić.

    - Dobrze - powiedział Wiktor. - Ale co w nim jest.

    - Starzy ludzie lubią mieć tajemnice - rzekł oględnie Aulus. - Macie tu prowiant na drogę. Do stolicy powinno wystarczyć.

    - Na pewno wystarczy - powiedziała pewna siebie Juwenalis. - To tylko dwa dni.

    - Jeśli lecisz - zauważył Aulus.

    - Przecież mamy te - powiedziała Weronika. - Petripposy.

    - Petrippusy - poprawił Dziadek. - Macie, ale zauważ proszę, że one muszą udźwignąć swój ciężar, siodło i was. Zwróciliście może uwagę, że alatumianie są niscy i szczupli.

    Andrzej przypomniał sobie siedemnastoletniego Emeryka, niższego od niego. Weronika pomyślała, że Juwenalis nie wygląda na swój wiek. Emilia uświadomiła sobie, jakie było jej zdziwienie, kiedy blondynka powiedziała ile ma lat.

    - Rzeczywiście - powiedział powoli Wiktor. - Nie możemy przemęczać tych petricośtamów...

    - Ppusów - podpowiedziała Juwenalis.

    - Właśnie ich - zgodził się brunet. - Ale to nie znaczy, że wcale nie będziemy latać. To pewnie też skróci czas, nie?

    - Tak. A teraz lepiej ruszajcie.

    - Ale dlaczego teraz, a nie rano? - zaprotestowała Weronika.

    - Już świta - oznajmił Aulus. - A rano ludzie będą zadawać pytania. Juwenalis jest dodatkowo narażona na rodziców. Idźcie, a ja wymyślę powód, dla którego wyruszyliście w podróż.

    - Dobra - powiedział dziarsko Andrzej. - Chłopcy, dziewczęta idziemy.

    Wyszli z gospody w zimny, mglisty świt.

_______________________________________________________________

* petrippus - skrzydlaty koń. Oczywiście z greki, bo jakże inaczej.