Rozdział 13

ROZDZIAŁ 13*

Wyjaśnienia

    Sala pustoszała, nieliczni goście zebrali się w grupki i o czymś rozmawiali. Radzim i Gaudencja z zapałem przyłączyli się do jednej z takich dysput, ale Lederg twardo trzymał się Juwenalis i spółki. Wiktor ze zrezygnowaniem przystąpił do tematu, pocieszając się, że Lederg nie będzie rozumiał o co chodzi.

    - Zaczynajcie - zachęcił Aleksander. - Ludmiła i ja postaramy się odpowiedzieć na wasze pytania.

    - To na początek ten list - zaproponował Wiktor. - Naprawdę było tam tylko tyle?

    - Nie - odparła Weronika. Pełna treść brzmi - Zerknęła na kartkę, która ciągle była w jej posiadaniu i przeczytała, tłumacząc od razu na miejscowy. - Droga Ludmiło. Przygotuj się na zjazd szalonych naukowców. Jedyna czaso-przestrzenna przenoszarka skończyła jako orkowa zabawka. Niby nie musiałem cię o tym informować, ale moim wysłannikom przyda się twoje towarzystwo. Od ciebie zależy w jakim nastroju wyruszą w dalszą drogę. - Uniosła głowę. - Dalej są same formy grzecznościowe.

    - Co to znaczy? - nie zrozumiał, zgodnie z przewidywaniami Lederg.

    - Nie twoja sprawa - poinformowała go grzecznie Emilia.

   - Ale ja nie rozumiem - zgłosił zażalenie Andrzej. - Po co Aulus kładł aż taki nacisk na dostarczenie tej wiadomości, skoro to nic ważnego.

    - Chyba wyraźnie napisał, że chodziło o to, żebyśmy się spotkali z królową - zwróciła mu uwagę Juwenalis.

    - Ciągle nie rozumiem.

    - Mam wrażenie, że mam was pocieszyć. Poprawić humor, podnieść morale - wyjaśniła Ludmiła.

    - I to jest takie ważne? - zapytał z niedowierzaniem Wiktor.

    - Sądzę, że od tego zależy cała wasza misja - powiedział Aleksander. - Determinacja, nadzieja i wiara, a zrezygnowanie i przekonanie o niepowodzeniu mogą przeważyć szalę.

    - Czytaj - przetłumaczyła Ludmiła - musicie zawsze być dobrej myśli.

    - Mnie zastanawia jedno - rzekł Andrzej. - Mieliśmy dotrzeć tutaj w więcej niż dwa dni, a nie minął jeszcze nawet jeden.

    - Przecież mówiłam, że znam skrót.

    - Aż taki dobry?

    - No, a jak?

    Andrzej nie był usatysfakcjonowany, ale nie mógł dłużej ciągnąć tematu, bo odezwała się Emilia.

    - Pal licho ten czas, im szybciej tym lepiej, ale dlaczego można się bez problemu dostać lasem w prost do pałacu?

    - A kto powiedział, że bez problemu? - zdziwiła się Ludmiła.

   - Rany! - jęknął Lederg. - Ja tu miałem nadzieję dowiedzieć się jakichś nadzwyczajnych rzeczy, ale jak widać nic z tego.

    Siedem osób patrzyło w milczeniu na czarnowłosego, odchodzącego do rudego rodzeństwa.

     - Ogłady towarzyskiej za grosz - mruknęła pod nosem Weronika.

   - Idę go pilnować, żeby swoim doskonałym zachowaniem, nie wszczął bijatyki - oznajmiła Juwenalis, wstając od stołu.

    - Jej chyba też się nudziło - zauważył Wiktor.

    - To głupie! - powiedziała Emilia. - Nie możemy się ich pozbyć, bo i tak wszędzie za nami polezą.

    - Rozumiem, że mówisz o tej trójce? - Aleksander wskazał Lederga i rudowłose rodzeństwo. - Powiem ci tak. Klucz do szczęścia to starać się wykorzystać to, co przyniesie los, i być za to wdzięcznym. A ci troje mogą się wam jeszcze przydać.

    - Teraz możemy rozmawiać po polsku - ucieszył się Andrzej, który z całej czwórki miał największe problemy z imasekajskim.

    - To wracając do tematu - powiedziały równocześnie Weronika i Emilia, a dalej kontynuowała sama Weronika. - Mnie ciekawią obie te rzeczy. I czas, i bezproblemowe dojście. Jak to jest możliwe?

    - Widzę, że nie pozwolicie się zbyć byle czym - zaśmiała się królowa. - No dobrze, pałacu nie trzeba pilnować, ponieważ jest chroniony przez czary. Również z tego powodu dostaliście się tutaj tak szybko.

    - Ale Aulus mówił, że w tym świecie nie ma czarodziejów ani magów - rzekła Weronika.

    - Kiedy? - zdziwił się Andrzej.

    - Kiedy ciebie nie było - odpowiedziała Emilia.

    - To poniekąd prawda - zgodziła się w tym samym momencie Ludmiła. - Jednakże żyją stworzenia, które posiadają pewną moc. Poza tym, niektórzy ludzie przewidują przyszłość, czytają w myślach, poruszają przedmioty siłą woli i tym podobne.

    - Czyli - powiedział powoli Wiktor - magia chroni ten pałac?

    - Tak - potwierdził Aleksander.

    - W takim razie - kontynuował brunet - czyja ta magia?

    - Nasza - odrzekła para królewska.

    - Ale... - Wiktor został zbity z tropu.

   - Przed chwilą własnie się dowiedziałem, że ludzie nie władają czarami, a teraz się okazuje, że jednak władają - wyżalił się Andrzej.

    - A, tak właściwie, to skąd znacie polski? - zapytała Weronika.

    - Z Polski - padła odpowiedź.

    - Jak to? - Na twarzach przyjaciół malował się wielki znak zapytania.

    - Chcecie poznać historię mojego życia? - zażartowała królowa, ale oni wyrazili taką chęć. - No dobrze, sami tego chcieliście. Ani ja, ani Aleksander nie pochodzimy stąd. Z Ziemi też nie. Urodziłam się w innym świecie, Naker. On swoją drogą też. Tam skąd pochodzimy każdy ma w sobie moc. Byliśmy na Ziemi. W różnych jej okresach. W średniowieczu też. Nie polecam. To właśnie wtedy postanowiłam nigdy nie używać pochodni. Śmierdzi to przeraźliwie. Wszędzie tam śmierdzi. Ludzie brudni, ulice robią za ścieki - Ludmiła aż się wzdrygnęła. - Ale odbiegam od tematu. I tak najlepiej było w książkowych krainach.

    - Co?!

    - A co? Nie wiecie, że wyobraźnia tworzy prawdziwe rzeczy? Taka Kraina Fantazji. I zwykli śmiertelnicy mogą ją sobie pozwiedzać w wyobraźni.

    - A niezwykli?

    - A niektórzy niezwykli mogą się tam znaleźć naprawdę. Czasami zabierając zwykłych - Puściła do nich oko. - No to wracając do tematu. Podróżowało się tu i tam, poznało trochę kultur i języków. Teraz jesteśmy tutaj.

    - A tak z innej beczki - odezwał się Andrzej po chwili milczenia. - Dlaczego tu jest taka mieszanina? To znaczy - dodał widząc na sobie pytające spojrzenia - raz wyraźnie wygląda na starożytność, raz na średniowiecze, a poglądy to panują współczesne. Poza tym miasta nazywają się polis, a król i królowa urzędują w stolicy.

    - To było tak - wyjaśniła Ludmiła. - Kiedy kształtowały się wszystkie zwyczaje, miasta, kraje mądrzy ludzie wzięli to co najlepsze z każdej epoki każdej planety i tak zostało.

    To wyjaśnienie wprowadziło tylko więcej zamętu.

    - Ale jak to?

    - Pomyślcie - zachęcił ich Aleksander. - I policzcie, ile osób znacie, które przybyły na Imasekai.

    - No - powiedziała z namysłem Weronika. - My, wy i Dziadek. To razem siedem.

    - To teraz dodajcie wszystkie osoby z listy, otrzymanej od Aulusa.

    - A to jeszcze nie wszyscy - dodała Ludmiła. - Jedni byli tu wcześniej, inni później.

    - Skąd o tym wszystkim wiecie? - zapytała Emilia.

    - Byliśmy przy tym.

    - To ile wy macie lat? - spytał Anrzej.

    - Teraz siedemnaście.

    - Acha. No, a te polis?

    - Ach! Zapomniałam, że ciebie nie było, kiedy Aulus wszystko nam wyjaśniał - Weronika pacnęła się otwartą dłonią w czoło. - Jak ci to wytłumaczyć?

    - Najlepiej tak, żebym zrozumiał.

    - Weź nie komplikuj nam zadania - poprosiła Emilia. - Te miasta nazywają się polis, ponieważ obywatele żądzą się sami.

    - To na co, w takim razie król i królowa?

    - To jest tak jak w Polsce z dzielnicami. Jest jedno państwo podzielone na wiele części - stwierdził Wiktor.

    - Poleciałeś z tą teorią, nie powiem jak, bo nie będę się wyrażać - pochwaliła brata Weronika. - Nie słuchaj go. Wszystkie polis mają coś na kształt wójta, burmistrza, prezydenta, czy jak to tam nazwać, jednego sędziego, radę starszych i demokrację. Każdy obywatel ma prawo wyrazić własne zdanie, a każda prośba i uwaga musi zostać rozważona. Polis znajdują się w jednym państwie i aby państwo było spójne, żeby nie wybuchały wojny domowe i w razie zagrożenia ze strony innych państw powołany został urząd królewski.

    - Hę? - zapytał inteligentnie Andrzej.

    - On ma rację - zgodził się z przyjacielem Wiktor. - Hę?

    - Jak ty to zapamiętałaś? - zaciekawiła się Emilia.

    - Ma się ten talent.

    - Aaaaaaaaa! - zatrybił Andrzej. - To jak w opolach. Jak bijatyka, to wodza wołać.

    - Mniej więcej - przyznał Aleksander.

    - Jeszcze musimy się troszczyć o wszystkich obywateli państwa, a jeśli mają sprawę, której nie można rozwiązać, przychodzą z nią tu, do nas - dodała Ludmiła.

    - Nie macie siedemnastu lat - oznajmiła ni z gruszki, ni z sałaty Weronika, która już wszystko przemyślała. - Naker to świat, w którym magia jest powszechna. Nie wiem ile macie lat naprawdę, ale wiem, że więcej niż siedemnaście.

    - Masz rację i jednocześnie jej nie masz - powiedziała królowa. - Wszystko się zgadza, tylko naprawdę mamy siedemnaście lat. Przeżyliśmy ich trochę więcej, ale teraz...

    - To co wy? - przerwał Wiktor. - Wampiry?

    - Tak. Ja mam na imię Bella, a to jest Edward. Oczywiście, że nie jesteśmy wampirami - wypowiadając to słowo wzdrygnęła się.

    - No to jak...? - zaczął Andrzej.

    - Dowiecie się w swoim czasie - rzekł Aleksander. - Teraz przedyskutujmy rzeczy ważne. Ile macie czasu zanim rodzice dojdą do wniosku, że umarliście?

    - Wszystko się kręci wokół dwóch tygodni - odpowiedział Andrzej.

    - Teraz już mniej - poprawiła go Weronika minęły dwa dni.

    - Czekaj - zawołała Emilia. - W cale nie. Przecież tu czas płynie inaczej!

    Po szybkich obliczeniach wyszło im, że mają około siedemdziesięciu dni.

    - Nie jest najgorzej - powiedział Andrzej. - Będą się martwić, ale te dwa tygodnie mamy w pakiecie.

    W tym momencie dołączyli do nich Lederg, Juwenalis, Radzim i Gaudencja.

    - Jak wam idzie? - spytała Juwenalis.

    - Dobrze - odpowiedział Wiktor. - W sumie już skończyliśmy.

    - Ja mam jeszcze kilka pytań - zaprzeczyła Emilia. - Po pierwsze, gdzie tu się można umyć? Po drugie, gdzie tu się można wyspać? Po trzecie, kogo mamy odwiedzić pierwszego?

    - Sądzę - powiedział Aleksander, studiując mapę - że możecie zacząć od Adhita.

    - Ale przecież on mieszka w sąsiednim państwie - zauważyła Weronika, zaglądając mu przez ramię.

    - Masz rację. Jest doradcą królewskim Bazylego i zazwyczaj nie opuszcza stolicy, ale akurat od wczoraj jest w Riviéres Gard.

    - Byliśmy tam - stwierdził fakt Lederg.

    - Ach - rozmarzył się Radzim, wspominając karczemne jedzenie.

    - No to ustalone - zakończyła rozmowę Ludmiła. - Chodźcie na górę, pokażę wam wasze sypialnie. A ty się chciałaś umyć, tak? - spytała Emilię, która pokiwała głową.

_____________________________________________________________

* rozdział o wszystkim i o niczym. Jest nudny i nic nie wnosi do fabuły. Można pominąć.