Prolog

    Roześmiana dziewczynka wbiegła do pokoju.

    - Dziadku, opowiedz mi jakąś historię!

    - A jaką byś chciała usłyszeć? - zapytał uśmiechnięty staruszek. - Może zaginionym skarbie elfów?

    - Nieee.

    - O syreniej łzie?

    - E-e.

    - To może o Morawicie - Legendzie Wszelkich Wód?

    - Nie dzisiaj.

    Dziadek roześmiał się.
    - Wiem jaką opowieść chcesz usłyszeć.

    - Legendę Sprzed Stworzenia Świata. - Uśmiechnęła się, odsłaniając śnieżnobiałe ząbki.

   - To twoja ulubiona. No więc; „zanim powstał nasz świat, istniał inny, gdyż, jak wiadomo, każdy początek jest tylko dalszym ciągiem czegoś, co się zakończyło. Tak naprawdę nic się nie kończy,ani nie umiera. Zawsze istnieje w „dalszym ciągu". 

    My, jako mieszkańcy Imasekai, jesteśmy jeszcze dość młodzi, by o tym pamiętać. Lecz nie zawsze tak będzie, jeżeli ta legenda umrze.

    W odległym czasie istniał - i być może istnieje cały czas - Wszechświat podobny do naszego, a w nim wiele Galaktyk, podobnych do naszych i wiele Planet, gwiazd i innych ciał niebieskich takich samych jak te tutaj.

    W, jak to nazywali ludzie tamtych czasów, Układzie Słonecznym, na jednej z Planet, zwanej Ziemią, mieszkało przez wiele lat, a był to ogrom czasu,do którego my nie jesteśmy nawet choć trochę zbliżeni, wiele istnień. Żyło ich tak dużo, że ostatni z ludów nie pamiętał już, że jest tylko małą częścią Wielkiego Czasu.

    Lud ten doprowadził do tego,  że gdy najbliższa im gwiazda wybuchła Ziemia była całkiem zniszczona.
    Owa gwiazda, Słońce, pochłonęła najbliższe sobie Planety w Wielkim Wybuchu, dzięki któremu powstał nasz Wszechświat. Na Imasekai żyły, żyją i żyć będą  wszelkie stworzenia, jakie żyły i żyć mogły na Ziemi, a także takie,w które liczne pokolenia wierzyły."

    - Jakim sposobem? - zapytał trzynastoletni chłopiec.

    W  trakcie opowiadania przybyło wiele nowych słuchaczy. Za każdym razem,  kiedy Dziadek opowiadał, po słowach "no więc" zlatywały się wszystkie dzieci i wszystka młodzież, a bywało, że i starsze pokolenie przychodziło posłuchać.

    Teraz kiedy opowieść się skończyła, wybuchł gwar rozmów i pytań.

    Dziadek  rozejrzał się ze zdziwieniem po pomieszczeniu.
    - Skąd wy się tu wzięliście?

    Odpowiedziały mu śmiechy.

    - Nie do końca rozumiem co miałeś na myśli - zwrócił się do chłopca.

    - Pytałem  jakim sposobem  na naszej Planecie żyją istoty, które były tylko wymyślone.

    - Rozumiem, że pijesz do wierzeń ludów?

    - Dokładnie.

    - To, że coś jest wymyślone, nie znaczy jeszcze, że nie może istnieć naprawdę - pouczył go Dziadek.

    - A, czy to znaczy, że tu jest składowisko stworzeń z Ziemi? - spytał drugi chłopak.

    - Tak bym tego nie ujął.

    - Ale jak - tym razem  pytanie zadała dziewczynka na oko ośmioletnia - skoro to wszystko działo się tak dawno temu?

    - Czas - odparł z powagą Dziadek - nie jest tylko bieżącą  chwilą, ale też już był i jeszcze będzie.

    W zapadłej z nagła ciszy ktoś powiedział jeszcze tylko ”nie rozumiem" 
___________________________________________________________
Bardzo przepraszam za błędy:)